Bi-literate, mooie term. Ons brein, nu vooral ingesteld op (het scannen van) de digitale media, zou daarnaast dus weer kunnen wennen aan het lezen van ‘echt’ proza (en poëzie, for that matter). Alleen moeten we daar ook wel echt tijd voor vrijmaken…
Is er echt geen tijd meer voor Proust? Of liever gezegd: is dit geen tijd meer voor Proust? De afgelopen maand publiceerde The Washington Post een artikel over de invloed van internet op ons leesgedrag en onze cognitieve vermogens. Volgens neurowetenschappers ontwikkelt de mens onder invloed van de eindeloze informatiestromen waarmee we dagelijks online in aanraking komen ‘digitale hersenen’, die er vooral op zijn gericht zo snel mogelijk brokjes informatie uit willekeurige teksten te vissen. De hersencircuits die we de afgelopen millennia hebben ontwikkeld door zonder noemenswaardige afleidingen lange verhandelingen te lezen op papyrus, perkament en papier, blijken te worden aangetast door onze huidige digitale leesgewoonten. We ontwikkelen een twitterbrein, dat niet meer is toegerust voor het verwerken van lange zinnen (de kans is daarom aanwezig dat u op dit punt in mijn bericht al bent afgehaakt), laat staan voor het lezen van dikke boeken.
Uiteraard werd in het artikel…
Voir l’article original 550 mots de plus